مثل شمعی آب باید گشت پای روضه‌ات           بـال باید زد دمـادم در هـوای روضه‌ات

اعـتقاد ما دو چندان می‌شود در تکـیه‌ها           رزق ما را می‌دهد اشک عزای روضه‌ات

خـادمـیـنت اکـثراً ریزه خـوران اکـبـرند           خیر و برکت می‌رسد پایین پای روضه‌ات

گریه‌های مـادرت شبهای جـمعه می‌دهد           عطر و بوی کربلا را در فضای روضه‌ات

با همان دست کـبودش فـاطمه روز ازل           نام ما ها را که بنوشته گـدای روضه‌ات

تا که بوی سیب از صحن و سرایت می‌وزد           روضه بر پا می‌شود در کربلای روضه‌ات

گـیسوان تو پریشان شد به دست قـاتـلت           مو پریشان کرده ما را ماجرای روضه‌ات

تو زمین خوردی که ما با اشک پاکیزه شویم           آه، ای شاه زمین خورده فدای روضه‌ات

خواهرت از خیمه‌گه تا قتلگه دامن کشان           بر زمین می‌خورد با هر وای وایِ روضه‌ات